MISþYRMING - Algleymi

Disclaimer: The following review has been written in German and was auto-translated into  Icelandic. So in case you're having trouble understanding anything, just auto-translate it into English and all should be fine!*

MISþYRMING - Algleymi (LP) (2019)

Iceland. Varla virðist tónlistarmaður - svo hver einasti íbúi - ekki hafa áhrif á hrikalegt fegurð og hrjóstrugt einmanaleika eyjarinnar. Allur mikill menningarútflutningur frá óhjákvæmilegu Björk til Sigur Rósar til Sólstafir virðist bera kjarna Íslands djúpt í DNA þeirra og hlúa þannig að ímynd langandi lands um heim allan.

En það eru líka til harðkjarnahópar eins og Great Grief, sem sýna hrottafenginn að félagslegt kjaftæði hinnar plánetu stoppar ekki við ætluð paradís. Eða bara Misþyrming, sem aftur er ein mest spennandi svarta málmskipun samtímans, sem Ísland dregur upp sem „kastrað hrúga“: „Geggjaður, líflaus jarðvegur eins langt og augnvatnið getur séð, ekkert vill nokkurn tíma dafna eða vaxa.“

Þetta er auðvitað ekki hið nákvæmlega orðalag, því Misþyrming notar móðurmálið stöðugt, en voru svo vingjarnlegir, textar þeirra í ágætum DinA4 bæklingi (allt í lagi, í hliðarmál LP hefði verið pláss) til að þýða á ensku, svo oft á hlustendur sem geta komið með archaic ljótan ljóð í tengslum við tónlist.

Að tónlistinni:

Misþyrming eyðir því hlutverki að fagna hreinasta black metal niðurrifi en hljómar alltaf nokkuð ótvírætt. Svo það er alveg mögulegt að sumar hugmyndir þínar í höndum annarra hljómsveita gætu verið mér áhugalausar, en jafnvel hér mun hreinn háttur flutningsins gera þér að gulli.

Misþyrming býr í Hamborg 2017 

Nú þegar gera trommurnar manni greinilega grein fyrir því að þetta snýst ekki fyrst og fremst um að halda háu tempói, heldur um að basla miskunnarlaust inferno af öllum mætti. Sú staðreynd að hæfileikar lagasmíðar Íslendinganna eru ekki frá slæmum foreldrum skaðar ekki heldur.

Tilfinningin fyrir sterkum laglínum og frábærum myndum giftist hér með ástinni fyrir gróft og útkoman er einfaldlega frábær. Það er aldrei hætta á að sökkva í kitsch jafnvel millimetra og jafnvel notaður, flatur hljóðgervill getur ekki breytt því. Tempóinu er haldið uppi nánast til frambúðar - aðeins hljóðfæraleikurinn „Hælið“ lætur mann anda stutta stund í miðjunni - en „Agleymi“ á aldrei á hættu að dimma í einsleitni.

Það hjálpar líka að nokkur verk hafa death'n'rolligen áhrif eða minnir jafnvel á Black Metal verk eftir Sólstafir, en þetta er aldrei á kostnað árásargjarnra svart-vonda anda, sem lagið veitir, sem aldrei niður frá hæsta öskrunarstigi. Orgel Bandkopf og gítarleikara D.G. er hápunktur engu að síður, það minnir mig á bein afstaða hans en minna á tegundatýpískan Gekrächze, heldur frekar hinn mikli belgíska La Muerte. Uuaaarrgh!

Í stuttu máli: Það sem Misþyrming býður upp á „Algleymi“ lætur ekkert eftir sér fara. Allt sem getur verið töff um Black Metal gjafir í ferskleika eins og sveitin hefði bara fundið upp stílinn, og ekkert af pirrandi kjölfestunni. Að auki framleiðsla, sem undirstrikar grófa grimmd, en hljómar ekki eins og ef aðeins Playmobil Tapedeck (er eitthvað um það?) Hefði verið í boði. 

Hérna ferðu! Algjört kátur skítur!

*Well, in fact some translations result in the exact opposite of the original meaning. But I'm sure you can guess by the context what's actually correct, right?

Ok, psssssst! Nicht weitersagen: Hier ist die öde Originalversion meines Textes.